Reconversie luchthaven (1)
Er was eens een kleine voetbalploeg in vierde provinciale waar om de 14 dagen zo’n 50-tal mensen naar toe kwamen. Er was weinig of geen buurthinder en de omwonenden leefden mee met de prestaties van hun clubje. Er kwamen echter nieuwe verkavelingen rond het voetbalplein en er kwamen nieuwe gezinnen wonen. De prestaties van het voetbalclubje gingen er ieder jaar op vooruit en de ploeg kwam in de hogere afdelingen terecht, met als gevolg dat er geen 50 maar 1.000 mensen naartoe kwamen met alle nodige consequenties vandien. Niet de oudere bewoners protesteerden maar wel de nieuwe inwijkelingen. Zodanig zelfs dat ze het voetbalploegje wegwilden.
De luchthaven van Oostende is in dezelfde situatie als bovenbeschreven voetbalploegje. Van 1947 tot op heden moeten ze ook ieder jaar knokken om vooruit te komen. Inwijkelingen kochten grond en bouwden in het verlengde van de startbaan. Van deze mensen zitten er nu in het bestuur van WILOO en ze hebben maar één doel: de luchthaven op alle mogelijke manieren in een daglicht stellen en deze indien mogelijk laten sluiten.
Ik heb een zoon die bij Sabena-technics werkt en die iedere dag naar Zaventem moet gaan werken, 14 uur weg is van huis, en niets liever wenst dan op de luchthaven van Oostende te werken. Ikzelf woon al 54 jaar in Mariakerke, leef mee met al het gebeuren op de luchthaven en wens deze een bloeiende toekomst toe.
Aan de mensen van WILOO wil ik nog zeggen: wie een pijp rookt op restaurant, verpest veel meer lucht dan sommige vliegtuigen waarover men het altijd heeft.